Horizon Zero Dawn
#REVIEW #ԿԱՐՃԻՄԵՋ
Պատմությունը գլոբալ առումով շատ լավն ա ու հետաքրքիր, բայց մատուցման ձևը շատ թույլ ա: Ինֆորմացիան ստանալու ծավալները ու պարբերականությունը շատ վատ են բաշխված: Ես 30 ժամ խաղալուց գիտեի պայմանական 15%-ը, իսկ 40 ժամ խաղալուց՝ 90%:
Կերպարները, որպես կանոն, շատ անհամ են, ոչ մեկին չես կարեկցում: Անգամ Ռաստին, ով քեզ մեծացրել ա, բավական դժվար ա կարեկցել, երբ իրա մասին ՈՉ ՄԻ ԲԱՆ ՉԳԻՏԵՍ: Գլխավոր հերոս Էլոյը (aka Սառած Տոլմա) ընկալվում ա որպես «բալվանչիկ», ու առհասարակ չես հասկանում, խի ես դու հենց իրենով խաղում: Իհարկե, վերջում պարզ է դառնում, բայց հաշվի առնելով, որ մինչ այդ պահը հերոսի հետ կապվելու ոչ մի ուրիշ պատճառ չկար, կարելի է սա համարել որպես վատ հերոս կամ վատ կերպարի ներկայացման ձև: Չգիտեմ, մի խոսքով, բայց չեմ պատկերացնում մի մարդ, ով կասի, որ Էլոյը իր ամենասիրած հերոսներից մեկն է:

Side quest-երը կոնկրետ վատն են: Ինչ-որ պահից սկսեցի ուղղակի սքիփ անել դրանց դիալոգները ու արագ-արագ անցնել: ԲԱՅՑ մի պահ, ինչ-որ հերթական անկապ քվեստ վերցնելու ակնկալիքով մոտենում եմ NPC-ին ու զգում եմ՝ մի բան էն չի: Հասկանում եմ, որ ամեն ինչ լավ էր՝ դիալոգը լավն էր, դեմքի անիմացիան՝ ավելի լավը, անգամ voice acting-ը շատ ավելի լավն էր, քան առաջ: Ու ՄԱՄԱ-ՄԻԱ, քվեստը հետաքրքիր էր: Գնում եմ հաջորդ քվեստի մոտ, էլի լավն ա… այ քեզ բան: Նկատում եմ, որ ձյունը առաջ react չէր անում իմ քայլելուն/սղալուն, իսկ հիմա հավես ճմռվում ա: Կարճ ասած, ինչ-որ պահից գլխի ընկա, որ ես հասել եմ DLC-ի կոնտենտին, ու գրեթե ամեն ինչ ավելի լավ էր: Խնդալու էր այն, որ պայմանական վատ կոնտենտից դեպի ավելի լավը անգամ զագռուզկա չկար՝ զուտ 15 մետր էն կողմ խոտը ավելի «կանաչ» ա:

Gameplay-ը շատ կայֆ էր: Ռոբոտների դեմ կռվելը հավես էր ու հետաքրքիր: Ամեն ռոբոտ յուրահատուկ ա, ունի թույլ տեղեր և պահանջում ա անհատական մոտեցում: Նաև կայֆ էր, որ կռվելու տարբեր տակտիկաներ կարաս ընտրես ու բավական շատ են տարբերակները: Ես անգամ խաղը վերջացնելու պահին որոշ զենքերով գրեթե չեմ խաղացել: Կրակելուց impact-ը լավն էր:
Մարդկանց դեմ կռիվները բավական տխուր էր. միանգամից հասկանում ես, որ արդյունավետ տարբերակը հեդ շոթն ա, ու վերջ, ոչ մի հետաքրքիր բան: Բայց սա մեծ մինուս ա՝ հաշվի առնելով, որ մարդկանց դեմ կռիվները շատ-շատ են խաղի մեջ:
Boss fight-եր կարծես կան, բայց ոչ մի ունիկալ բոսս չկա, որին, ասենք, հանդիպում ես մենակ էդ պահին, էդ միսիայի ժամանակ կամ տենց մի բան: Սովորաբար դա կամ ուղղակի նոր NPC ա, որը առաջին անգամ քեզ մատուցում են որպես բոսս, հետո ինքը անդադար հանդիպում ա, կամ էլ խաղի վերջերում նույն «բոսսին» 3 անգամ իրար հետևից կարան դեմ տան: Դա շատ վատ ա: Սենց խաղում ես սպասում էի լիարժեք/ունիկալ բոսսերի: Core gameplay-ի լավը լինելու հաշվին, մինչև հասցնում ես հոգնել էդ ամենից, արդեն խաղը վերջանում ա, իսկ խաղը իրականում ամենակարճերից չէ:

Գռաֆոնննննը վերջն էր: Սենց փարթամ անտառներ էլ չգիտեմ, որտեղ կա. շատ սիրուն ա, զգացվում ա, որ ամեն մետրի վրա մարդ ա աշխատել: Ստեղ շատ պատմելու բան չունեմ, ուղղակի իմացեք, որ շատ սիրուն ա: Ես խաղացել եմ PC տարբերակը՝ հնարավոր մաքսիմալ գրաֆիկայով:

Music-ի մասին գրելու բան չկա՝ կոնկրետ քիչ էր:

Քանի որ չեմ ուզում, որ review-ն շատ երկարի, չեմ անդրադառնում ավելի մանր դետալներին: Հիմնականը ասեցի, իսկ մնացածը միջին կամ միջից բարձր մակարդակի վրա է:

Ես խաղը գնահատում եմ 7.5/10: Գնահատականը գրելուց չեմ փորձել զուգահեռներ տանել ուրիշ խաղերի հետ. զուտ ստացված էմոցիաների քանակով եմ գնահատել: Բայց պետք ա հաշվի առնել, որ մոտ 50 ժամ խաղացել եմ, իսկ վատ բանը 50 ժամ չէր պահի 😃