Öyle bir oyun ki Zihnimi aşırı yordu fakattt bir yandan öyle bir oyun ki ben witcher 3 ve cyberpunk hariç hiçbir oyunda tatmadığım o zevki bu oyunda tattım nemi o : Karakterlere bağlanma (Wyll ve Lae'zel hariç)(Aq Lae'zel i beni uykumda öldürdü Karlach ım beni kurtardı aq Lae'zel vahşisi)...

Oyun başlarda aşırı sıktı beni koca bir dünya bir sürü olasılık yer karakter vs. herkes çok güçlü ben tıfıl baştada sırf kendi karakterimin belirli bir geçmişi olsun diye ShadowHeart ile başladım oyuna.Gidiyom ölüyom gidiyom düşüyom neyse ne bir şekilde ACT1 i geçmeyi başardım ama cidden oyun beni hem sıkmış hemde yormuştu oyüzden bir ara verdim.Sonra zaman geçti dedimki ulan ben bu oyuna bu kadar para verdim bitiriyim bare bitirmek o bitirmek ACT2 de oyuna öyle bir bağlandımki ne bağlanma.Sonra dedim bu 2. bölümde 1. den farkı ne ? Direk kendini belli etti SAVAŞ ulan dedim ben neredeyse hiç savaşmadan ilerleyebiliyorum diyaloglar yoluyla vs. ha dedim demek ki sıra tabanlı mücadele benim için zevkli değil dedim hatta sıkıcı fakat ilerde farklı şekillerde büyülerde gelince belli bir oranda zevk almadım diyemem.Peki asıl oyunu önemli yapan kısma gelirsek Hikaye Özgürlük ve Karakterler bir kere özgürlük ilk başta çok canımı sıktı tamam beynim varda sırf özgürlük diye oyun hiçmi elinden tutmaz canım ilk chapterda sırf bu yüzden kafayı yedim ne yapacağım belirsiz her yerde leveli yüsek canavarlar vs derken baya içim dışıma çıktı tabi buna alıştım 2. chaptarda bir şekilde halloldu.Hikayeye gelirsek aslında hikaye genel anlamda sıradan:
kötü biri var biz iyi yada kötüyüz seçebiliyoz (tamamen gri karakter olarakta gidebiliyoz) kötüleri öldürcez bam bum da peki neden o zaman hikaye bu kadar övülüyo neden mi çünkü adamlar karakter derinlik lore sunum her şeyde zirveyi oynamışlar.Zaten benim gibi Dungeons and Dragons(Forgotten Realms) ve Lotr(Legendarium) evrenleri seviyorsanız lore hakkında hiçbir şikayetiniz olmaz.Karakter ler ise ayrı bir mesele ula şu Karlacha o kadar iyi davrandım falan istediğini yaptım şekerde bişe yavrucak da aq başta kaçırmışım la ben onun romantik akış serisini kafayı yedim aw oyununda Olsun dedim illaki başka biri olur da demek o demek ne bileyim oyunda bana göre en yahşi karakter Mizorayla cehennemde zevk dolu bir gece kafayı yedim budur lan dedim.Sonra sikik Wyll de diyo bana aq o zevki nasıl aldın fln sikerler aq dedim nasıl aldıysam aldım Mizora ♥♥♥♥♥♥♥ good dedim she can fix me deidm siktiri çektim.Ara ara Asteriondan tiksindim fazla egolu pezevenk sonra arka plan hikayesini oynadıkça öğrendim ve onunda aslında diğer çoğu karakter gibi yaşadığı şeyler yüzünden bu hale geldiğini öğrenince bir yumuşadım ona karşı daha yardımsever anlayışlı olmaya karar verdim.Sonra Lae'zel sırf onun gibi vahşi bir piç olmadığım için benim boğazı kesti bir şekilde geri döndüm sırf ona olan nefretimden gidip kabilesindeki yumurtaları çalıp deneyde kullandırdım HAHAHA .Aslında bu paragraftan anladınız demi kısaca bir örgü bile hikayedeki karakterlere nasıl bağlandığımı onları önemsediğimi sevdiğimi nefret ettiğimi tiksindiğimi her şeyi açıklıyor bu her oyunda şahsen benim aradığım şey.Bu duyguyu şaheser olmasına rağmen RDR 2 de alamamıştım mesela çünkü hikayesi fazla gerçekçeydi çoğu kişi gri karakterdi buda bunu engelliyodu benim görüş açımdan sadece Arthura bağlanabilmiştim(Arthura olan bağlanmam ayrı bir seviyeydi).

Son karara gelirsem oyun daha bitmedi görecez!

OYUN BİTTİ:(
KARLACH ın sonu dışında :((((
OYUN DEMEK AZ KALIR SANAT ESERİ
RDR2 den başka hiçbi oyunda gözlerim dolmaz derdim YANILMIŞIM......

Öyle bir oyun ki Zihnimi aşırı yordu fakattt bir yandan öyle bir oyun ki ben witcher 3 ve cyberpunk hariç hiçbir oyunda tatmadığım o zevki bu oyunda tattım nemi o : Karakterlere bağlanma (Wyll ve Lae'zel hariç)(Aq Lae'zel i beni uykumda öldürdü Karlach ım beni kurtardı aq Lae'zel vahşisi)... Oyun başlarda aşırı sıktı beni koca bir dünya bir sürü olasılık yer karakter vs. herkes çok güçlü ben tıfıl baştada sırf kendi karakterimin belirli bir geçmişi olsun diye ShadowHeart ile başladım oyuna.Gidiyom ölüyom gidiyom düşüyom neyse ne bir şekilde ACT1 i geçmeyi başardım ama cidden oyun beni hem sıkmış hemde yormuştu oyüzden bir ara verdim.Sonra zaman geçti dedimki ulan ben bu oyuna bu kadar para verdim bitiriyim bare bitirmek o bitirmek ACT2 de oyuna öyle bir bağlandımki ne bağlanma.Sonra dedim bu 2. bölümde 1. den farkı ne ? Direk kendini belli etti SAVAŞ ulan dedim ben neredeyse hiç savaşmadan ilerleyebiliyorum diyaloglar yoluyla vs. ha dedim demek ki sıra tabanlı mücadele benim için zevkli değil dedim hatta sıkıcı fakat ilerde farklı şekillerde büyülerde gelince belli bir oranda zevk almadım diyemem.Peki asıl oyunu önemli yapan kısma gelirsek Hikaye Özgürlük ve Karakterler bir kere özgürlük ilk başta çok canımı sıktı tamam beynim varda sırf özgürlük diye oyun hiçmi elinden tutmaz canım ilk chapterda sırf bu yüzden kafayı yedim ne yapacağım belirsiz her yerde leveli yüsek canavarlar vs derken baya içim dışıma çıktı tabi buna alıştım 2. chaptarda bir şekilde halloldu.Hikayeye gelirsek aslında hikaye genel anlamda sıradan: kötü biri var biz iyi yada kötüyüz seçebiliyoz (tamamen gri karakter olarakta gidebiliyoz) kötüleri öldürcez bam bum da peki neden o zaman hikaye bu kadar övülüyo neden mi çünkü adamlar karakter derinlik lore sunum her şeyde zirveyi oynamışlar.Zaten benim gibi Dungeons and Dragons(Forgotten Realms) ve Lotr(Legendarium) evrenleri seviyorsanız lore hakkında hiçbir şikayetiniz olmaz.Karakter ler ise ayrı bir mesele ula şu Karlacha o kadar iyi davrandım falan istediğini yaptım şekerde bişe yavrucak da aq başta kaçırmışım la ben onun romantik akış serisini kafayı yedim aw oyununda Olsun dedim illaki başka biri olur da demek o demek ne bileyim oyunda bana göre en yahşi karakter Mizorayla cehennemde zevk dolu bir gece kafayı yedim budur lan dedim.Sonra sikik Wyll de diyo bana aq o zevki nasıl aldın fln sikerler aq dedim nasıl aldıysam aldım Mizora fucking good dedim she can fix me deidm siktiri çektim.Ara ara Asteriondan tiksindim fazla egolu pezevenk sonra arka plan hikayesini oynadıkça öğrendim ve onunda aslında diğer çoğu karakter gibi yaşadığı şeyler yüzünden bu hale geldiğini öğrenince bir yumuşadım ona karşı daha yardımsever anlayışlı olmaya karar verdim.Sonra Lae'zel sırf onun gibi vahşi bir piç olmadığım için benim boğazı kesti bir şekilde geri döndüm sırf ona olan nefretimden gidip kabilesindeki yumurtaları çalıp deneyde kullandırdım HAHAHA .Aslında bu paragraftan anladınız demi kısaca bir örgü bile hikayedeki karakterlere nasıl bağlandığımı onları önemsediğimi sevdiğimi nefret ettiğimi tiksindiğimi her şeyi açıklıyor bu her oyunda şahsen benim aradığım şey.Bu duyguyu şaheser olmasına rağmen RDR 2 de alamamıştım mesela çünkü hikayesi fazla gerçekçeydi çoğu kişi gri karakterdi buda bunu engelliyodu benim görüş açımdan sadece Arthura bağlanabilmiştim(Arthura olan bağlanmam ayrı bir seviyeydi). Son karara gelirsem oyun daha bitmedi görecez! OYUN BİTTİ:( KARLACH ın sonu dışında :(((( OYUN DEMEK AZ KALIR SANAT ESERİ RDR2 den başka hiçbi oyunda gözlerim dolmaz derdim YANILMIŞIM......