Yıl 1314, İngiltere ile Fransa'nın savaştığı bir esnada, savaş baltalarımızı mezarlarımızdan çıkartıp güneye doğru durdurulamaz bir hücum başlatmamızın üzerinden yalnızca 70 yıl geçti. Bu kutlu davamızda 2 kralımız öldü. Önce İrlanda'yı ardından Britanya adasının tamamını İngilizlerin elinden aldık. Şimdi Brugge kalesi kuşatmamızın son anlarındayız. Kale tahkimatları yaklaşık 3 gün önce yıkıldı. Kale 1 aydır yiyeceksiz hayatta kalmaya çalışıyor. İçerideki küstah son İngiliz kralı topraklarını geri vermem karşılığında barış anlaşması yapacağını söylüyor. Daha kuzeyde, Londra'da isyanlar çıkmış durumda. Tekrar İngiltere idaresine tabi olmak istiyoruz diyorlar. Pek fazla vaktim yok. İngilizlerin tam 80 sene önce yakıp yıktıkları tarlalarımızı, köyleri hatta Edinburgh'u her İskoç gibi hatıramda yaşatıyorum. Elimi kaldırıp son hücüm emrini vermek zorundayım. Bu savaş benden çok önce başladı; ancak ben bitireceğim. Bugün son İngiliz soylusu dahi ölecek. Yoksa 70 yıldır uğraşan ulusumuzun emekleri heba olacak, Manş Denizi tekrar İngiliz ve Fransızlar arasında sınır olacak. İrlanda tekrar İngiliz egemenliğine tabi olacak. Olası bir yenilgi halihazırda isyan eden İngiliz isyankar köylülerini daha da cesaretlendirecek. Talih o ya tabii düşmanları Fransızlar dahi onların yanında. Talih de düşman da onlardan yana olsun, dün Londra'ydı, bugün Brugge, yarın Paris önümde diz çökecek.

Fransızlar yardıma gelmeseydi, kale çoktan düşmüş olacaktı; ancak benim yönetimim altında talihsizliklerden şikayet etmek yoktur. Arkada bıraktığım ihtiyat birlikleri Fransızları oyalarken Brugge surlarına yardıma yetişemediler. İngilizlerin tüm adayı boyunduruk altına aldıkları Uzunyaylılar Fransız süvarilerini paramparça etti. Piyadelerim ise kaleyi 1 gün olmadan indirdi. Casuslarım İngiliz Köylü İsyanını bastırdı. Fransızların uğruna savaşacakları hiçbir şey kalmamıştı. İngilizler tarihin tozlu sayfalarına karışmıştı. Artık Fransızlar sıranın kendilerine geldiğini bilip müttefik arayışına girseler de çoktan soylularını parayla satın almış, etrafındaki ülkeleri işgal planına ikna etmiştim. Önce hapishanemdeki komutanların bir kısmını para karşılığı ikna edip Fransa'da isyanlar tertipledim. Sonra İsyancılara karşı yardım teklifi ile ordumu Fransa'nın içlerine kadar soktum. Ordum stratejik noktalara erişince çok hızlı bir şekilde Ren Nehri'nin kuzeyini ele geçirdim. Fransızlar olan biteni anlamaya çalışırken kalan mahkumları da isyana gönderdim. Paramparça oldular. Kral ordusunu toparlayana kadar ben Paris önünde 5 çayımı yudumluyordum.
Akabinde güneydeki İspanyollar ve Portekizliler, Doğuda Cermen ülkeleri çöllerde Araplar teker teker mağlubiyeti kabullendi. Her ne kadar haritada göremesem de tüccarlarım koloniler kurup bana sürekli para getirdi. Ülke sınırlarında üretilmeyen tek bir ürün dahi yoktu. Hatta tüm şehirlerim binalar ile doluydu. Papalığı yalnızlaştırdım. Otoritemi kabul etmek zorundaydı ve ne istersem yapıyordu çünkü maddi destek sağlayabilen bir tek ben kalmıştım. Ardından daha doğudaki Slavlar, Türkler, Moğollar, Ortodokslar, Şiiler hepsi bana boyun eğdi. Para sıranın kendisine geldiğini biliyordu. Çünkü sadece ikimiz kalmıştık. Tam Roma düşecekken ülkede iç savaş çıktı. Birkaç ülke hızlıca yönetimimden ayrılmıştı. İçim kan ağlasa da barış yaptım. Sonra gazabımın ne kadar ağır olduğunu göstermek için isyan eden ülkelere döndüm. Elime geçen bütün soyluları astım. Şehirleri, köyleri, manastırları, kasabaları yerle bir ettim. Yaşayan hiç kimse kalmamıştı.

Artık 2. Roma seferi için her şey hazırdı. Şehir tam düşecekken, yine bu sefer daha fazla ülke isyan edip krallıktan ayrıldı. Yine isyanları bastırmaya döndüm neredeyse bitmek üzereydi ki açıklanamayan bir nedenle öldüm. Ben İskoçların ulu hükümdarı, Avrupanın ve Anadolunun Fatihi, Slavkıran, Arap Gazabı, Cermen Felaketi, Cihan imparatoru, basit bir suikaste kurban gitmiştim. En yakınım bildiğim danışmanlarım beni arkamdan vurmuştu. Benim yerime küçük kardeşimi tahta geçirmek istemişler, Papanın da desteği ile soğuk bir kış sabahı beni öldürmüşlerdi. Liderlik ve hükümdarlık kolay değildi, ben yokken başaramadılar da parça parça kurduğum ülkeyi kaybettiler. En sonunda, İngiltere ve Fransız topraklarının bir kısmına hapsoldular. Dünyada kartlar yeniden dağıtıldı. Şehirler molozlara, köyler toza, ordular mezarlıklara karıştılar. Savaşlar devam etti, krallıklar yıkıldı, yenileri kuruldu. Oysa ben tüm dünyayı tek sancak altına toplamaya, savaşları sonsuza kadar bitirmeye, İskoçların makus talihini değiştirmeye çok yakındım. Vizyonumu hiç göremediler. O yüzdendir ki İskoç anavatanında doğan çocuklara hala adımı veriyorlar.

Bruce Strongheart, son gerçek cihan İmparatoru, burada yatıyor. Başka dünyaları kutsamak için yelken açtı.

Yıl 1314, İngiltere ile Fransa'nın savaştığı bir esnada, savaş baltalarımızı mezarlarımızdan çıkartıp güneye doğru durdurulamaz bir hücum başlatmamızın üzerinden yalnızca 70 yıl geçti. Bu kutlu davamızda 2 kralımız öldü. Önce İrlanda'yı ardından Britanya adasının tamamını İngilizlerin elinden aldık. Şimdi Brugge kalesi kuşatmamızın son anlarındayız. Kale tahkimatları yaklaşık 3 gün önce yıkıldı. Kale 1 aydır yiyeceksiz hayatta kalmaya çalışıyor. İçerideki küstah son İngiliz kralı topraklarını geri vermem karşılığında barış anlaşması yapacağını söylüyor. Daha kuzeyde, Londra'da isyanlar çıkmış durumda. Tekrar İngiltere idaresine tabi olmak istiyoruz diyorlar. Pek fazla vaktim yok. İngilizlerin tam 80 sene önce yakıp yıktıkları tarlalarımızı, köyleri hatta Edinburgh'u her İskoç gibi hatıramda yaşatıyorum. Elimi kaldırıp son hücüm emrini vermek zorundayım. Bu savaş benden çok önce başladı; ancak ben bitireceğim. Bugün son İngiliz soylusu dahi ölecek. Yoksa 70 yıldır uğraşan ulusumuzun emekleri heba olacak, Manş Denizi tekrar İngiliz ve Fransızlar arasında sınır olacak. İrlanda tekrar İngiliz egemenliğine tabi olacak. Olası bir yenilgi halihazırda isyan eden İngiliz isyankar köylülerini daha da cesaretlendirecek. Talih o ya tabii düşmanları Fransızlar dahi onların yanında. Talih de düşman da onlardan yana olsun, dün Londra'ydı, bugün Brugge, yarın Paris önümde diz çökecek. Fransızlar yardıma gelmeseydi, kale çoktan düşmüş olacaktı; ancak benim yönetimim altında talihsizliklerden şikayet etmek yoktur. Arkada bıraktığım ihtiyat birlikleri Fransızları oyalarken Brugge surlarına yardıma yetişemediler. İngilizlerin tüm adayı boyunduruk altına aldıkları Uzunyaylılar Fransız süvarilerini paramparça etti. Piyadelerim ise kaleyi 1 gün olmadan indirdi. Casuslarım İngiliz Köylü İsyanını bastırdı. Fransızların uğruna savaşacakları hiçbir şey kalmamıştı. İngilizler tarihin tozlu sayfalarına karışmıştı. Artık Fransızlar sıranın kendilerine geldiğini bilip müttefik arayışına girseler de çoktan soylularını parayla satın almış, etrafındaki ülkeleri işgal planına ikna etmiştim. Önce hapishanemdeki komutanların bir kısmını para karşılığı ikna edip Fransa'da isyanlar tertipledim. Sonra İsyancılara karşı yardım teklifi ile ordumu Fransa'nın içlerine kadar soktum. Ordum stratejik noktalara erişince çok hızlı bir şekilde Ren Nehri'nin kuzeyini ele geçirdim. Fransızlar olan biteni anlamaya çalışırken kalan mahkumları da isyana gönderdim. Paramparça oldular. Kral ordusunu toparlayana kadar ben Paris önünde 5 çayımı yudumluyordum. Akabinde güneydeki İspanyollar ve Portekizliler, Doğuda Cermen ülkeleri çöllerde Araplar teker teker mağlubiyeti kabullendi. Her ne kadar haritada göremesem de tüccarlarım koloniler kurup bana sürekli para getirdi. Ülke sınırlarında üretilmeyen tek bir ürün dahi yoktu. Hatta tüm şehirlerim binalar ile doluydu. Papalığı yalnızlaştırdım. Otoritemi kabul etmek zorundaydı ve ne istersem yapıyordu çünkü maddi destek sağlayabilen bir tek ben kalmıştım. Ardından daha doğudaki Slavlar, Türkler, Moğollar, Ortodokslar, Şiiler hepsi bana boyun eğdi. Para sıranın kendisine geldiğini biliyordu. Çünkü sadece ikimiz kalmıştık. Tam Roma düşecekken ülkede iç savaş çıktı. Birkaç ülke hızlıca yönetimimden ayrılmıştı. İçim kan ağlasa da barış yaptım. Sonra gazabımın ne kadar ağır olduğunu göstermek için isyan eden ülkelere döndüm. Elime geçen bütün soyluları astım. Şehirleri, köyleri, manastırları, kasabaları yerle bir ettim. Yaşayan hiç kimse kalmamıştı. Artık 2. Roma seferi için her şey hazırdı. Şehir tam düşecekken, yine bu sefer daha fazla ülke isyan edip krallıktan ayrıldı. Yine isyanları bastırmaya döndüm neredeyse bitmek üzereydi ki açıklanamayan bir nedenle öldüm. Ben İskoçların ulu hükümdarı, Avrupanın ve Anadolunun Fatihi, Slavkıran, Arap Gazabı, Cermen Felaketi, Cihan imparatoru, basit bir suikaste kurban gitmiştim. En yakınım bildiğim danışmanlarım beni arkamdan vurmuştu. Benim yerime küçük kardeşimi tahta geçirmek istemişler, Papanın da desteği ile soğuk bir kış sabahı beni öldürmüşlerdi. Liderlik ve hükümdarlık kolay değildi, ben yokken başaramadılar da parça parça kurduğum ülkeyi kaybettiler. En sonunda, İngiltere ve Fransız topraklarının bir kısmına hapsoldular. Dünyada kartlar yeniden dağıtıldı. Şehirler molozlara, köyler toza, ordular mezarlıklara karıştılar. Savaşlar devam etti, krallıklar yıkıldı, yenileri kuruldu. Oysa ben tüm dünyayı tek sancak altına toplamaya, savaşları sonsuza kadar bitirmeye, İskoçların makus talihini değiştirmeye çok yakındım. Vizyonumu hiç göremediler. O yüzdendir ki İskoç anavatanında doğan çocuklara hala adımı veriyorlar. Bruce Strongheart, son gerçek cihan İmparatoru, burada yatıyor. Başka dünyaları kutsamak için yelken açtı.