Kaczyyy

Nazwa rak była używana przez Hipokratesa z Kos (460–370 p.n.e.), Aulusa Corneliusa Celsusa (53 p.n.e. – 7 n.e.) i Pawła z Eginy (ok. 625–690) i została rozpropagowana przez perskiego (według innych źródeł tadżycko-arabskiego) lekarza Ibn Sinę, znanego jako Awicenna (980–1037). Nazywano tak wszystkie rozrosty złośliwe. Hipokrates używał określenia karkinoi wobec twardych guzów, które przeciwstawiał miękkim οιδημαi /oidemai/ („nabrzmienia” – łac. oedema). W przeciwieństwie do Hipokratesa, który w ogóle nie zalecał prób leczenia tych guzów, Celsus wskazywał, że twarde guzy wymagają usunięcia chirurgicznego. Paweł z Eginy tak opisuje etymologię tego słowa: „Rak pojawia się w każdej części ciała (...), ale szczególnie często w piersiach kobiet [...] i ulega owrzodzeniu. Żyły wokół są wypełnione i napięte niczym odnóża zwierzęcia

Nazwa rak była używana przez Hipokratesa z Kos (460–370 p.n.e.), Aulusa Corneliusa Celsusa (53 p.n.e. – 7 n.e.) i Pawła z Eginy (ok. 625–690) i została rozpropagowana przez perskiego (według innych źródeł tadżycko-arabskiego) lekarza Ibn Sinę, znanego jako Awicenna (980–1037). Nazywano tak wszystkie rozrosty złośliwe. Hipokrates używał określenia karkinoi wobec twardych guzów, które przeciwstawiał miękkim οιδημαi /oidemai/ („nabrzmienia” – łac. oedema). W przeciwieństwie do Hipokratesa, który w ogóle nie zalecał prób leczenia tych guzów, Celsus wskazywał, że twarde guzy wymagają usunięcia chirurgicznego. Paweł z Eginy tak opisuje etymologię tego słowa: „Rak pojawia się w każdej części ciała (...), ale szczególnie często w piersiach kobiet [...] i ulega owrzodzeniu. Żyły wokół są wypełnione i napięte niczym odnóża zwierzęcia

Nazwa rak była używana przez Hipokratesa z Kos (460–370 p.n.e.), Aulusa Corneliusa Celsusa (53 p.n.e. – 7 n.e.) i Pawła z Eginy (ok. 625–690) i została rozpropagowana przez perskiego (według innych źródeł tadżycko-arabskiego) lekarza Ibn Sinę, znanego jako Awicenna (980–1037). Nazywano tak wszystkie rozrosty złośliwe. Hipokrates używał określenia karkinoi wobec twardych guzów, które przeciwstawiał miękkim οιδημαi /oidemai/ („nabrzmienia” – łac. oedema). W przeciwieństwie do Hipokratesa, który w ogóle nie zalecał prób leczenia tych guzów, Celsus wskazywał, że twarde guzy wymagają usunięcia chirurgicznego. Paweł z Eginy tak opisuje etymologię tego słowa: „Rak pojawia się w każdej części ciała (...), ale szczególnie często w piersiach kobiet [...] i ulega owrzodzeniu. Żyły wokół są wypełnione i napięte niczym odnóża zwierzęcia