एक लटकत आंग, रिकाम्या मळबांत, देवाचो एक निर्जीव अंकुर, मोगान गेलो.
थकल्लो आनी मार खाल्लो, तो गुन्यांवकार आनी विसरलो, काळखांतल्यान वयर लटकून, मुखामळ नाशिल्ली सपनां आनी.

उंचा तल्यान वचून, मळमळ हाडून, हांव मरतलों, एक निशाण सोडून.
पूण कोणाच्या आत्म्यांत, रगतभरीत आनी भयानक, मळबा सकपल लटकन, आनी निश्ठावान मोगाळ ?

अपेसाचे सार म्हळ्यार सोडून दिवप ह्या संवसारांत मनीसजातीच े नशीब किते ं थारायता? काय अदृश्य जीव वा कायदो.
जशे ं संवसाराचेर मंडरापी प्रभचो हात? मनशाक आपले इत्सेचेर लेगीत सत्ता ना ह ै ं निदान खरें.