Zainstaluj Steam
zaloguj się
|
język
简体中文 (chiński uproszczony)
繁體中文 (chiński tradycyjny)
日本語 (japoński)
한국어 (koreański)
ไทย (tajski)
български (bułgarski)
Čeština (czeski)
Dansk (duński)
Deutsch (niemiecki)
English (angielski)
Español – España (hiszpański)
Español – Latinoamérica (hiszpański latynoamerykański)
Ελληνικά (grecki)
Français (francuski)
Italiano (włoski)
Bahasa Indonesia (indonezyjski)
Magyar (węgierski)
Nederlands (niderlandzki)
Norsk (norweski)
Português (portugalski – Portugalia)
Português – Brasil (portugalski brazylijski)
Română (rumuński)
Русский (rosyjski)
Suomi (fiński)
Svenska (szwedzki)
Türkçe (turecki)
Tiếng Việt (wietnamski)
Українська (ukraiński)
Zgłoś problem z tłumaczeniem
可是我不敢说。
无数个清晨,似是被什么遥远的呼唤打动,双眸定睛后,闪烁起异彩。大概是有所领悟,出门,打开信箱,拿到信纸便逃也似地跑进房间。小心地将那久别的寄信人名称纳入眼底,随之而来的,不可抑制一般的喜悦感几乎是震撼了自己。不禁有些恐慌,继而无端的恐慌转变成了更深邃的失望。我对自己还对这样一份残存的感情抱有期待而感到悲哀,为自己这样轻易地发生心境变化而懊恼。下一个瞬间几乎是想要杀死自己。再转一瞬竟衍生出了同情心,然后阖上双眼,想要忘却什么似的再度入眠。
醒后,打开手机,动态中没有你的踪迹,手里被汗水儒湿的信封上写的也不是你。这个夏天,没有邀请函,也没有你。
我狼狈地把信塞回信箱。趁着周遭无人。
可是我不敢说,我真的好爱你。
⠄⠄⣿⣿⣿⣿⢀⠼⣛⣛⣭⢭⣟⣛⣛⣛⠿⠿⢆⡠⢿⣿⣿⠄⠄⠄⠄⠄
⠄⠄⠸⣿⣿⢣⢶⣟⣿⣖⣿⣷⣻⣮⡿⣽⣿⣻⣖⣶⣤⣭⡉⠄⠄⠄⠄⠄
⠄⠄⠄⢹⠣⣛⣣⣭⣭⣭⣁⡛⠻⢽⣿⣿⣿⣿⢻⣿⣿⣿⣽⡧⡄⠄⠄⠄
⠄⠄⠄⠄⣼⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣶⣌⡛⢿⣽⢘⣿⣷⣿⡻⠏⣛⣀⠄⠄
⠄⠄⠄⣼⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣦⠙⡅⣿⠚⣡⣴⣿⣿⣿⡆⠄
⠄⠄⣰⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣷⠄⣱⣾⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⢀⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⢸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⣸⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡿⠣⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠄
⠄⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⠿⠛⠑⣿⣮⣝⣛⠿⠿⣿⣿⣿⣿⠄
⢠⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣶⠄⠄⠄⠄⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⣿⡟
──▄▄▄█▄▄▄──▒█▀▀█ █▄▄█ █░░█ █░░█ █▄▄█
▄█▀█████▀█▄▒█░▒█ ▀░░▀ █▀▀▀ █▀▀▀ ▄▄▄█
█ 🎃 ███ 🎃 ██
████▀─▀████▒█░▒█ █▀▀█ █░░ █░░ █▀▀█ █░░░█ █▀▀ █▀▀ █▀▀▄
█▄▀▀▀▀▀▀▀▄█▒█▀▀█ █▄▄█ █░░ █░░ █░░█ █▄█▄█ █▀▀ █▀▀ █░░█
─▀█▄▄▄▄▄█▀─▒█░▒█ ▀░░▀ ▀▀▀ ▀▀▀ ▀▀▀▀ ░▀░▀░ ▀▀▀ ▀▀▀ ▀░░▀