Urodził się 19 stycznia 1954 w Ołtarzewie k. Ożarowa Mazowieckiego. W 1973 uzyskał zawód mechanika samochodowego, pracował następnie w ożarowskiej fabryce kabli. Uprawiał również sport, grając w lokalnej drużynie piłki nożnej i trenując zapasy. W latach 70. XX w. nawiązał współpracę z Jeremiaszem Barańskim, ps. „Baranina”, dzięki pomocy którego wyjechał do Niemiec. Zdobył tam kontakty w świecie przestępczym i zarobił pieniądze na otwarcie własnej działalności w Polsce. Autorytet wśród gangsterów miał zyskać po pobiciu przestępcy Janusza S., ps. „Dzik”[2].

Dzięki pomocy Marka M., ps. „Gruby Marek” Kolikowski otworzył w latach 80. XX w. w Warszawie własny dom gry (wspólnie z Leszkiem Danielakiem, ps. „Wańka”), przynoszący duże dochody. Jednocześnie obstawiał wyścigi konne na warszawskim torze Służewiec i grał w ruletkę w kasynie w hotelu Marriott. Gangster Pershing Konie i ruletkę wymieniał jako swoje największe pasje. Kolejną było „odzyskiwanie długów”, tj. wymuszanie haraczów, czego dokonywała kierowana przez niego grupa ożarowska (najechała m.in . na hurtownię pod Mińskiem Mazowieckim). W pierwszej połowie lat 90 XX w. grupa ożarowska stała się częścią gangu pruszkowskiego, natomiast Kolikowski – członkiem jego zarządu, a z czasem niekwestionowanym liderem[2].

Od 1983 nie był zatrudniony. Przeprowadzona w połowie lat 90 XX w. kontrola jego majątku wykazała, że w latach 1990–1994 wydał o ponad 2,5 mld PLZ więcej, niż deklarował w przychodach. Kontrolerom skarbowym tłumaczył, że pieniądze zarobił w trakcie pobytu w Niemczech, podczas gry w ruletkę oraz dzięki zleceniom odzyskiwania długów od przedsiębiorców[3].

W 1994 przeprowadzono trzy nieudane zamachy na jego życie. Najpierw w marcu eksplodowała bomba w pubie, w którym przebywał. W dwa miesiące później przestępcy z grupy wołomińskiej ostrzelali jego rezydencję, raniąc ochroniarza. W lipcu na parkingu przy torze Służewiec zdetonowano ładunek wybuchowy w jego mercedesie – przeżył, bowiem na krótko przed eksplozją opuścił samochód[2]. Złożył następnie zeznania, z których wynikało, że wybuch pojazdu spowodowany był nieszczelnym przewodem paliwowym[4].

Po opuszczeniu w 1998 aresztu śledczego został powoli odsunięty od władzy w gangu pruszkowskim i zajął się prowadzeniem własnej działalności. Sprawował nadzór nad kilkoma tysiącami automatów do gier losowych, co przynosiło mu wysokie dochody. Szukał możliwości dobrego ulokowania i wyprania zarobionych pieniędzy (rozważał kupno fabryk tekstylnych i fonograficznych). Jego osobą interesował się wówczas Urząd Ochrony Państwa[3]. Pod koniec życia podjął próbę rozpoczęcia legalnej działalności, zakładając pod Gdańskiem wytwórnię płyt CD[5].

Utrzymywał kontakty z politykiem i wicepremierem Ireneuszem Sekułą, ministrem sportu Jackiem Dębskim, przedsiębiorcami: współzałożycielem spółki Art-B Bogusławem Bagsikiem i właścicielem Zakładów Futrzarskich w Kurowie Wiesławem Peciakiem, ps. „Wicek”, oraz jasnowidzem Krzysztofem Jackowskim, z którego usług korzystał od początku lat 90 XX w.[3] Jako kibic uczestniczył w walkach bokserskich Andrzeja Gołoty w Stanach Zjednoczonych, m.in . w pojedynku z Michaelem Grantem w listopadzie 1999. W wywiadzie prasowym udzielonym w 2004 pięściarz zaprzeczył doniesieniom, jakoby był ochroniarzem Kolikowskiego[6].

Kolikowski był rozwodnikiem, miał córkę[5]. W Ożarowie Mazowieckim posiadał willę z basenem i kortem tenisowym