Rust In Peace 最近的评测

Güzel bir oyun fakat oyunu HD Remaster ederken keşke eski yanlarını da budasalarmış dedirtecek kadar fena. Çünkü hala dizaynı 2006'dan kalma.

Açıkçası çok şaşırdığım bir kaç durum var. Oyunu tamamen Japon kaligrafisi üzerine kurduklarını düşünüyordum ki, Devil May Cry, Bayonetta tarzı bir hack and slash mekaniklerini görünce bir tık şaşırdım. Onlar kadar detaylı tabii ki de değil ama en azından temel mekanikler buraya da aktarılmış ki oynanışı bir miktar da olsa daha keyifli hale getiriyor. Üç farklı silah tipi var.

Oyunun diğer güzel yanı da, çeşitli olması. Her yeni bölgeye girdiğinizde yeni bir mekanik var.

Ancak bence en kötü yanlarından biri oyunun uzunluğu. Çok uzun. Hikaye anlatımı da biraz eski kafa olduğundan takip etmesi güç. Hikayeden de kopunca mekanikler ne kadar çeşitlense de ister istemez oyun yoruyor. Özellikle de açık dünyada backtracking yani eskiden gittiğiniz yerlere gitmekte deneyimi bir miktar zayıflatıyor.

Oyundaki bir miktar eskiliği göz ardı edebilirseniz Okami gayet keyifli bir deneyim. Herkese hitap eden bir deneyim olmasa da farklı bir şeyler arayanlar ve ikinci oyunun nasıl bir deneyim olacağını görmek isteyenler için tavsiye edebilirim.

Gerçekten güzel bir HL1 modu, standart formüle özellikle harita tasarımı açısından dokunulmuş. Eğer çevreyi aramak isterseniz bulabileceğiniz anahtarlar ile kaynaklarınızı yenileyebilirsiniz. İnanılmaz bir yenilik değil ama formüle güzel bir dokunuş olmuş.
Bir kaç eksi olarak söyleyebileceğim şey ise, oyunda boss yok. Ben özel bir boss görürüz diye bekliyordum, koyulmamış ki üzdü. Xen bölümleri baya çok ve beni açıkçası bir miktar onlar sıktı. Sorun aslında Xen ile alakalı, dizayna da dünyayı yeniden keşfedecek etmenler eklenmemiş açıkçası.
Oyun belki biraz daha kısa olsaymış olabilirmiş, çünkü tam yeter artık dediğim yerlerde bitti. Onun dışında da Half Life 1 modu olarak hem kendine has bir şeyler barındıran hem de fena olmayan bir mod.

Olayı aktarma konusunda başarısız olduklarını düşünmüyorum, elektrik teknisyeni olmadığım için öyle çok ahkam kesebileceğim bir alan değil. Fakat uzun vadede oyunlaştırmayı becerememişler diye düşünüyorum. 4 adet sertifika var ve onları aldıktan sonra oyun çok aynı şeylerin üzerinde dönüyor. Bu "simulator" oyunlarında genel olarak yaşanan bir sorun farkındayım ama bu oyun çok hızlı bir biçimde bu tekrara düşüyor. Aynı zamanda kablo çekimleri tarafında da baya karmaşık kalıyor. Bir kaç sigorta taktığınız an anında kafa karışıklığı yaratıyor.

Özellikle "kendin tasarla" seçeneği benzerlerinden oldukça ayırıyor. Ancak oyuna dair eleştirim sanırım oyun sonundaki progress sisteminin zayıflığı ve optimizasyon diyebilirim. Bir yerden sonra FPS dipleri boyluyor.

Olumlu da değil çok aslında, ortada bir oy olsa net onu verirdim, ama tarzda pek oyun çıkmadığı için olumlu verdim diyebilirim.

Oyunun en iyi yanı sanırım içerideki muhabbetler ve dünyaların tasarımları. Gerçekten çok güzel dizaynlar ortaya çıkartmış Double Fine. Genel olarak zaten stüdyonun en başarılı olduğu şey bu diyebilirim. Ama oynanışa geldiğimizde oyun gerçekten biraz standartların gerisinde kalmış artık diyebilirim. 8 adet özellik var ve hepsini hem platforminge hem de mümkün olduğunca savaşlara eklemişler. Fakat ne yazık ki sıradanlar ve kullanımları çok hızlı sıkıyor. Platforming tarafında da çeşitlilik söz konusu ama süresine kıyasla baktığımızda gerçekten az kalmakta. Genel olarak oyunun en büyük sorunu sanıyorum ki süre. Belki bir kaç bölüm çıkartılsaymış daha rafine ve eğlenceli bir deneyim ortaya çıkartılabilirmiş.

Ben açıkçası bir üçüncü oyuna yeşil ışık yakılacağını pek sanmıyorum. Yakılırsa da gerçekten formülün çok daha geliştirilmesi gerektiğini belirtmek gerekiyor. İyi yanlarını koruyup diğer taraflarda da ileriye giderlerse çok daha iyi bir iş çıkacağını ben düşünüyorum.

Açıkçası beklediğimden çok daha iyi bir oyun Persona 5 Strikers. Puanı da görünce ben baya vasat bir iş bekliyordum. Ana oyunla kıyaslarsanız tabii ki de çok daha sığ bir iş var, ama o kadar da kötü diyemem.

Öncelikle bu benim ilk Musou oyunum, ve beklediğimden bir tık daha nitelikli bir iş. Dünya kadar düşman gelip saldırdığınızda 50 tanesine aynı anda vurduğunuz bir sistemin ne kadar oturaklı bir savaş sistemine dönüşebileceğini düşünüyordum ve o kadar da sığ olmadığını gönül rahatlığıyla söylemek lazım. En no-name düşmanlar için bu geçerli, fakat aşina olduğumuz Personalar geldiğinde skillerin kullanımları ön plana çıkıyor. Aşırı olmasa da bir miktar taktiksel olmanız gerekebiliyor. Çoğu düşmana kafanıza göre dalabiliyorken sürelerini kısaltmak ve kaynak tüketimini azaltmak için bu gerekiyor. Mini boss ve bosslarda kullanmanız çok şart olabiliyor.
Oyun çok zorlayıcı değil, ancak challenge isteyenler için bu imkanlar sunulmuş. Her jaili bitirdiğinizde summonlanan overpowered bir persona var, mini boss ve bosslar keza oldukça uğraştırabiliyor, sizi bir miktar konfor alanından uzaklaştırıyorlar. Onun dışında gerçekten gözünüz kapalı oynarsanız bile kaybetmeniz oldukça zor.

Hikaye ise Persona 5'in bıraktığı yerden devam ediyor. Dolayısıyla Persona 5 Royal oynamadan buraya girmek bir tık sıkıntılı. Hikaye departmanına Atlus el atmış belli, çünkü Persona 5'te uyguladıkları ne varsa aynen burada da buna devam edilmiş. Ancak oyunun belli kısımları alınmış, belli kısımları tıraşlanmış. Bazı karakterler falan hiç mevcut değil oyunda.

Müzikler konusunda Persona serisi müzik konusunda en istikrarlı en iyi işleri çıkartan oyun olabilir kesinlikle. 5. oyundaki Acid Jazz tarzını biraz daha heavy metal olarak yorumlanmış hallerini dinleyebiliyorsunuz ki şahane. Önceki oyundan aynen aktarılan şarkılar da var, yeniden yorumlar da var, bu oyun için özel bestelenmiş bir kaç yeni parça da mevcut.

Oyundan neler atılmış diye bakılırsa aslında çok atılan şey var, bir yandan olmaması üzücü olsa da neden olduğunu anlamak kolay, çünkü bu bir hack & slash oyunu ve temposunu JRPG versiyonu ile aynı tutma şansınız yok. Confidant sistemi tamamen çöpe atılmış, onun yerine bond sistemi mevcut ve tüm upgradeler bond sistemi üzerine kurulu. Hepsini fullemeniz imkansız, sanırım NG+ ile mümkün. Yine atılan bir sistem, karakterinizin fiziksel özelliklerini arttırma, para kazanma vs. Hepsini dungeonda kazanabiliyorsunuz. Yine bir diğer önemli sistem olan dungeona girip çıkma işleri, bildiğiniz üzere Persona 5'te dungeona girerseniz, çıktığınızda o günü atlıyordunuz. Strikers'ta bu yok. Çıkıp canınızı fulleyip aynı gece tekrar girme opsiyonunuz var. Hikaye yaz tatilinde geçtiği için de okul konuları tamamen çöpe atılmış halde.

Özetle ama, musou oynayanlar için bir şey diyememekle beraber Persona 5 Strikers, fena olmayan bir oyun. JRPG versiyonu ile kıyasladığınızda kesinlikle çok daha sığ bir yapım olduğuna şüphe yok ama, bence uygun fiyattan bulunursa ve Persona 5'in setupını beğendiyseniz denemeye değer bir iş.

Aynı şeyleri tekrar tekrar yaptığınız standart açık dünya formülünün bir başka örneği. Özel bir yanı var mı, açıkçası yok. Piyasanın o kadar standardında yapıyor ki yaptığı şeyi, Batman Brawler mekaniklerini kullandığı için bitirdim. O olmasa, onu da yapmazdım sanırım. Çok ucuza kapatmadığınız sürece almayın, alırsanız da alt tabda takip edeceğiniz bir şeyler olsun ki oyun size zaman geçirtsin, yoksa buna odaklı olarak oynamak falan, oyun depresyonuna sokar insanı.
Ek olarak Online servisleri kapatılmış oyunun. Ekstra bonusları falan kesin vardı, onlar da nanay olduğu için ekstra ekstra grindlamanız gerekiyor.

Bu oyuna olumlu veriyorum ama oyun çok iyi olduğu için değil. Oyunun öncelikle Wii U'ya çıkmış olduğunu ve oradan PC'ye portlandığı bilgisini bilmek gerekiyor. Dolayısıyla beklentilerinizi bir tık ona göre ayarlamakta fayda var.
Oyunun hikaye departmanı diye bir şey yok. Yani o kadar basit bir hikaye var ki, işte 10 kişilik düşman ekibi var hepsini öldür birinci ol seviyesinde bir hikaye.
Oynanış bazında oyun çok inişli çıkışlı. Ana görevler ki işin en tatlı noktası burası, gerçekten zevkli. Her boss birbirinden farklı mekanikler kullanmaya sizi zorluyor. Bu noktada oyun mekaniklerinin bir tık suyunu sıkmışlar. Dövüş mekanikleri pek oyunun sonuna doğru ilerlemiyor ama düşmanlar sizi farklı yöntemler kullanmaya zorladığı için ister istemez hiç kullanmadığınız şeyleri bile kullanmaya başlıyorsunuz.
Açık dünyaya sahip oyun ve temposunu en çok kaybettiği nokta burası. Her dövüş için belli miktar para toplamanız gerekiyor ve bu para için yan görevleri yapmanız gerekiyor. Ve çoğu oldukça sıkıcı. Oyunun temposunu gerçekten yerin dibine sokuyor bu sekanslar. Başta bir iki tanesini yapmanız yeterli olacaktır ama sonlara doğru grind gerektiriyor. Kolay bir yöntemini bulmaya çalışmanızı net tavsiye ederim. Bunlarda da ilginç şeyler çıkartmaya çalışmışlar ama yani pek olmamış. Para kazanmanın diğer bir yolu da challengelar ya da etrafta yerde bulabileceğiniz ıvır zıvır. Açık dünyanın da aşırı boş olmasından kaynaklı da açık dünyada gezmek için pek sebebiniz yok diyebilirim.

Özetle ortalama bir oyun No More Heroes. Sonraki oyunlarını oynar mıyım açıkçası çok emin değilim, özellikle açık dünyadaki tempo sorununu çözmeleri net bir şekilde gerekli gibi düşünüyorum. Umarım düzeltmişlerdir. Çünkü güzel içeriğe geçmek için saatlerce boş etkinlik yapmak pek eğlenceli olmayacaktır.

Fiyatı konusunda da, bence çok daha ucuza beklenmeli. %75-80 gibi bir indirim gelmezse almanızı çok önermem.

Benzeri oyunlara göre bir tık daha iyi bir iş olmuş. Oyunda yapmanız gerekenleri sürekli değiştiriyor. Sürekli aynı döngüdeki işleri yapmanızın yerine her yeni bölümde farklı işlere kalkışmanızı sağlamışlar. Sıkıcılığı aşmak için de eski işlerinize de ufaktan dönmenizi gerektirecek açılar bırakmışlar.
Bahsedebileceğim sıkıntılı noktalardan ilki temizlik işlerini botlara atayamamak, her işi yapan botlar temizliğe kesinlikle el atmıyorlar. Masaları falan temizlemek konusunda sıkıntı yok ama yerler, tuvalet temizliği gibi işleri yapmıyorlar. Yine kuyudan su çekilmesi, odun kırılması gibi işlerde de hiç yoklar. Onlar döngünüzün bir parçası. Son bölümde de atlarla ilgilenmiyorlar. Arada sızan kalan olduğunda oyun takılıyor. Restartlayana kadar o kişinin çıktığını kabullenmiyor oyun.

Eklenebilecek bir çok şey daha var, bilmiyorum eklerler mi ama, haritanın uç noktalarında göründüğü kadarıyla bir şeyler var gibi.

Diğerleri kadar kendi kendine oynasın oyunu değil, ama öyle gameplay adına da inanılmaz şeyler beklemeyin derim.

Fractured But Whole, benim uzun süre burun kıvırdığım bir oyundu. Bunun en büyük sebebi, ilk oyunu yapan Obsidian Entertainment yerine Ubisoft'un iç departmanlarının işe girişmiş olmalarıydı. Yani ne yalan söyleyeyim, fena bir iş çıkartmamışlar. İlk oyundaki mizahı koruyup, üzerine yeni bir dövüş mekaniği ile gelmişler. Onun dışında ilk oyunda yapılan çoğu şeyi büyük oranda aktarmışlar diyebilirim.
South Park izlemeseniz de büyük oranda keyif alabileceğinizi düşünüyorum. Sağda solda göndermeleri kaçırabilirsiniz ki bende kaçırdım, yıllar oldu izlemeyeli. Ufak bir aşinalığınız olsa güzel olabilir gibi. Bir de toplumsal olaylarla alakalı da açıkçası çok şaka ve gönderme var, dizaynlarına da bunları yedirebilmiş olmaları şahane olmuş. Onları bilmeyince bazı şeyler inanılmaz alakasız gelebilir, ama standart dünya gündemini takip ediyorsanız çoğunu yakalayacağınızı düşünüyorum ben.

DLC'lerden de bahsedersek iki DLC var, her biri birer yeni class ve karakter oyuna ekliyorlar. Yani fena değiller, ama DLC'yi tüketmezseniz çok ciddi şey kaybediyorsunuz diyemem. Yaklaşık bir saatlik bir contente sahipler. İndirime girdiğinde aradaki fark çok canınızı yakmayacaksa tüm paketi tavsiye ederim. Ama almazsanız da öyle aşırı bir şey kaybedeceğinizi ben sanmıyorum.