Bu inceleme, muhtemelen yazmakta en çok zorlandığım inceleme olacak. Oyuna karşı neler hissettiğimi biliyorum ancak kelimelere dökmeye zorlanıyorum. O yüzden hem biraz duygularımla hareket ettiğim, hemde Souls acemiliğimi atarken neler hissettiğimi anlatacağım bir inceleme olacak. Hiç uzatmadan dalıyorum mevzuya.

Oyuna ilk başladığımda ne yapacağımı bilmiyordum. Sağa sola bakıyor, düşmanlara salça oluyor ve genellikle ölüyordum. Yine de fena ilerlememiş, Margit’i alt etmiş ve Stormveil Castle’ı büyük ölçüde bitirmiştim. Ancak Godrick’e gelemeden bir şeye mi sinir oldum yoksa sıkıldım mı oyundan hatırlamıyorum ama oyunu saldım. Ne kadar büyük bir hata yaptığımın farkında değildim, keza oyunun anca başında sayılırdım. Sonra ne olduysa gaza gelip kaldığım yerden devam ettim, biraz rehber ve tam çözüm videolarının da yardımıyla oyunu oynamaya başladım. İlerledikçe öğrendim, zorlandıkça karakterimi ve kendimi geliştirdim. En sonunda da souls cahili birisi olarak Elden Ring’i bitirmekle kalmayıp bütün başarımlarını da kastım. Bitirdiğimde aldığım o tat ve boşluk hissi bambaşkaydı. Zorluğun üstesinden geldiğin an hissettiğin o tatminkarlık içime işledi. Bütün ön yargılarımı kırmış bir şekilde ayrıldım oyundan. İnceleme sonunda yazacağım cümleyi şimdiden yazıyorum eğer ki bir gram ilginizi çektiyse, ama souls olmasından korkuyorsanız hiç korkmayın. Benim gibi bir (eski) souls cahili bile bitirdiyse siz de yaparsınız. Şimdi incelemeyi normal bir şekilde devam ettirme vakti.

Bu oyunda yepyeni bir evren, yepyeni bir lore var; ve şunu söylemem gerekirse ben bu evrene bayıldım. Karakterler hakkında, yaşanılan olaylar hakkında bilgi sahibi oldukça daha fazlasını öğrenmek istedim hep. Tabi ki her şeyi bilmiyorum ama bildiklerim bile beni oyunun evreni hakkında meraklandırmaya yetiyor. Karakterler (genellikle düşmanlar) oldukça iyi yazılmış, kalemi ve arkaplanı sağlam karakterler. Bunların dışında çok bir şey söylememe gerek var mı, bence yok. Geçiyorum oyunu en az evren kadar sağlam tutan oynanışa.

Öncelikle benim souls oyunlarını sevmeme nedenim zorluklarının yanında aşırı amelelik barındırması. Fromsoftware yapımlarının en bilindik ameleliği ise boss ile bonfire arasındaki mesafenin uzun olması ve oyuncuyu cezalandırması. Bu oyunda öyle bir şey yok. Adım başı bu evrenin bonfire’ı olan Grace buluyor, Grace yerleştiremedikleri yere de State of Marika koyarak bossa öldüğünüz zaman geri bossa gelme sürenizi inanılmaz kısaltmışlar. Ben buna bayıldım işte. Elden Ring’i bitirince bir anlık gazla Dark Souls: Remastered’ın başına oturdum valla grace ve state of marikalar ne büyük nimet anlatamam.

Gelelim oyunun mekaniklerine. Önce binek hayvanımız Torrent’ten başlayayım. Torrent bu denli büyük bir açık dünya için en sadık dostunuz olacak oyunda. Gerek savaş esnasında kullanımı, gerek ise genel kullanımda oldukça akıcı ve iyi kontrollere sahip, özellikle savaşta kullanırken biraz alışmanız lazım ama alıştıktan sonra çok rahat ediyorsunuz.

Peki oynanışın kendisi nasıl, savaşmak nasıl derseniz; nasıl anlatsam bilmiyorum ama, daha tatminkar oyun oynamadım oynanış olarak. Boss savaşlarının epikliklerinden bahsetmiyorum bile. Her ana bossta ve bazı opsiyonel bosslarda zevkten dört köşe oldum desem yeridir. Oyunun hitboxlarındaki incelik, vurduğunuzu vuramadığınızı gerçek anlamda hissedebilmek, silah çeşitlilğinin fazla olması, unique silahların güzel olması, Ash of War çeşitlilğinin bol olması gibi daha bir çok neden oyunun oynanışını sırtlayıp götürüyor resmen. Oynadığım her bir saatten doyasıya keyif aldım.

Kısaca oyunun oynanışı mükemmel olmakla beraber eşine benzerine zor rastlayacağım bir kalitede.

Oyunda sevmediğim bir iki tane şey var, bunlardan ilkinin oyunun hikaye anlatmak için pek bir çabasının olmamasını takdir etmeme rağmen NPC questline’ları takip etmenin zor olması. Ya tamam, Ubisoft gibi elimizden tutup götürme de en azından not al bir yere şurada olabilir burada olabilir gibisinden, ben didik didik haritayı aramak zorunda mıyım arkadaşım. Oyunun başında bulunan Weeping Peninsula’da bir NPC’ye bir şey söylemeyi unutmuşum ta oyunun sonlarına doğru gidip söyledim. Aklıma gelmese unutacağım gideceğim. Bazılarında bu kadar şanslı değildim, Blackguard’ın questline’ını Volcano Manor’a erken gittim diye yaktım mesela. Gözünüzü seveyim yine anlatma hikayeyi, lore’u biz çözelim ama şu questline’lara bir şey yapın.

Bir diğer şikayet ettiğim konu ise bazı bosslarda, özellikle Catacomb ve Cave gibi dungeon bosslarında ödüllerin çok iyi olmaması. Yani sizi pek iyi ödüllendiremiyor oyun bazen. Ödül iyi olmayınca da motivasyon düşüyor biraz.

Öncelikle oyunun optimizasyonu biraz ayarsız, bazen çok iyi çalışan oyun bazen FPS dropları, yüklenmeyen bulanık textureları ile beni delirtmeyi başardı. Bende biraz kaşınıyorum gerçi GTX1650 ile Elden Ring oynamaya çalışıyorum ama stabil bir performans ver bari ona göre hareket edeyim. Grafik kalitesi olarak müthiş bir iş sunmuyor belki ama ışıklandırma ve çevre detayları ile müthiş bir görsellik yakalıyor oyun, biraz Ghost of Tsushima gibi aslında. Oyunun kontrolleri gayet rahat, tavsiyem kesinlikle gamepad ile oynayın. Klavye mouse ile de oynarsınız ama bi tık rahatsız etti beni. Son olarak müzikler ise on numara, özellikle boss müzikleri; bossla çarpışırken gaza gelmemek elde değil.

Shadow of the Erdtree’yi ise ayrı olarak değerlendireceğim, çünkü sıradan bir DLC değil anlatacak çok şeyim var.

Her şeyi derleyip toparlarsak ELDEN RING, benim ilk bitirdiğim ve başarımlarını fullediğim ilk Souls oyunu olarak kendi tarihime geçti. Oyunun her bir saatinden (başlangıçta oyunu çözmeye çalıştığım kısımlar hariç) keyif aldım. Bu oyunu oynayın, oynattırın hiç olmasa bir şans verin. İncelememi okuduğunuz için teşekkürler.