Последние обзоры Lupus

* Klimat
* Pełen Polski dubbing
* Soundtrack
* Rozwój bohatera który satysfakcjonuje
* Zabawne teksty w dialogach
* Satysfakcjonująca eksploracja świata
* Wyzwanie
* Mody


* Dużo back trackingu
* Bugi
* Drewniane animacje
* Dysonans ludonarracyjny
* Sztampowa fabuła
* Archaiczne sterowanie








* Pełen Polski dobrej jakości dubbing (gra z 2002r., dodatek Noc Kruka jest z 2003r.)

* Ścieżka dźwiękowa dobrze pasująca danemu miejscu lub sytuacji (np. podczas walki bitewne brzmienie; przed statkiem królewskim Esmeraldą wyniosła, pompatyczna muzyka itp.)


* Gra (jeśli jesteśmy nowym graczem) wymaga od nas myślenia nad poprawnym rozwojem naszych umiejętności, nie mamy tutaj restartu punktów statystyk, jeżeli źle rozdamy umiejętności, możemy mieć trudności z pokonaniem niektórych przeciwników i przejściem dalej gry.

* Mocno satysfakcjonujący rozwój bohatera. Zaczynamy jako kompletny słabeusz, ze słabymi statystykami. Z czasem zdobywając doświadczenie za ubijanie fauny i robienie questów, zdobywamy wyższe levele, a co za tym idzie punkty nauki. Punkty nauki służą tutaj do ulepszania naszej postaci. Aby to zrobić najpierw musimy znależć jakiegoś nauczyciela, chętnego do nauki.

* Kolejną satysfakcjonującą rzeczą w Gothicu jeśli chodzi o rozwój naszego bohatera jest coraz to wyższa pozycja społeczna. Przykładowo: zaczynamy grę jako typowy złomiarz, który zbiera wszystko i sprzedaje to, robi każdego questa dla exp-a i kasy. Z czasem zdobywamy odpowiednie uznanie i możemy zacząć pracę jako czeladnik (alchemik, kowal lub myśliwy). Kolejnym awansem może być np. zostanie strażnikiem miejskim, a następnie paladynem. Kiedy zostaniemy kimś wyżej w danej hierarchii rozmowy z określonymi NPC też wyglądają inaczej przykładowo: możemy kazać wypierdalać strażnikom statku i ukraść Esmeraldę, aby popłynąć nią na dwór Irdorath.


* Podczas grania przyjdzie nam zwiedzać wiele przykuwających miejsce miejsc np. pradawne ruiny, jaskinie, opuszczone kopalnie. Zawsze idąc w takie miejsce będzie czekała na nas tam jakaś ciekawa nagroda.

gra jest wymagająca, wymaga skupienia - zarówno jeśli chodzi o walkę, jak i rozwiązywanie zadań.

* Walka z przeciwnikiem w zwarciu nie jest spamowaniem jednego klawisza. Musimy tutaj w zależności z kim walczymy obrać inną technikę. Przykładowo: walcząc z wilkiem, możemy mu zadać dwa/trzy ciosy, a następnie musimy zrobić unik, aby nas nie ugryzł. Dodatkowo na samym starcie jesteśmy bardzo słabi i jesteśmy na 2/3 uderzenia.

* Oprócz samej walki zwarciu mamy tutaj też magię (runy i jednorazowe zwoje) i broń dystansową (łuki i kuszę). Owe przedmioty walają się po świecie gry lub są do nabycia u miejscowych handlarzy. Są to dość pomocne ułatwiacze dla mniej doświadczonych graczy. Z dobrym zwojem możemy pokonać znacznie silniejszych przeciwników. Podobnie łuk/kusza odpowiedni dystans lub przewaga wysokościowa może sprawić, że ubijemy znacznie trudniejszego przeciwnika.

* Nie doświadczymy tutaj prowadzenie za rączkę jak w ówczesnych produkcjach, gdzie mamy wskazane na mapie, gdzie mamy się udać. Tutaj grając pierwszy raz musimy sami zapoznać się z otaczającym światem, tym co mówią do nas NPC i na podstawie zebranych danych - ewentualnie przy pomocy dziennika, poszukać wskazówek do danego questa.

* Gra ma też potencjał do robienia różnych wyzwań. Przykładowo: przejść grę bez pancerza, speedruny itp.


* Wbrew wyzwaniom jakie daje nam gra, mamy tutaj też zawsze jakąś alternatywną, łatwiejszą drogę do rozwiązania problemu. Przykładowo: mamy zdobyć orkowy topór - i to zaraz na początku gry, kiedy jesteśmy słabi jak chrząszcz - tylko, że nie koniecznie musimy sami go zabić. Myśliwy z miasta chętnie za trochę forsy, zapoluje z nami w lesie na wilki. Przez przypadek możemy się zapędzić zbyt głęboko w las i spotkać orka. Wtedy też mamy znacznie łatwiejsze starcie z orkiem, gdyż myśliwy załatwi sprawę za nas.

* Jeszcze innym ułatwiaczem jest opcja zdobycia lub kupna np. u Ignaza zwoje przemiany, lub jakieś kule ognia itp. które pomogą nam załatwić bardziej uciążliwych wrogów.


* Gra posiada też masę różnych modów, pluginów które dodają nowe historię czy też dodają jakieś ułatwiacze jak np. przyśpieszenie czasu.



Pisząc tutaj o wadach, chce zaznaczyć, że mimo umieszczenia ich, nadal bardzo dobrze się bawiłem i jest to jak najbardziej bardzo dobra produkcja.



* Jest to typowy motyw od zera do bohatera; staramy się uratować świat przed zagrożeniem ze strony mrocznych sił - tutaj smoki, orkowie, mroczni magowie zła.

* Tępo gry stopniowo rośnie, wraz z postępem fabuły. Przez pierwsze parę godzin będziemy robić za chłopca na posyłki, by z czasem awansować w drabinie społecznej. Wtedy też zaczyna robić się ciekawiej. Odwiedzamy mroczną górniczą dolinę i staramy się przeżyć, w niebezpiecznej sytuacji. Za sprawą dodatku Nocy Kruka przyjdzie nam zwiedzać bardziej tropikalne/pirackie klimaty i powstrzymać mrocznego avatara Beliara - Kruka starego znajomego z Gothic I - przed zdobyciem pradawnej broni szponem Beliara i dowodzeniem nad armią ciemności. Po wszystkim przyjdzie nam ponownie zawitać do górniczej doliny, tym razem aby ubić smoki, które zagrażają światu. Następnie dowiadujemy się o dowódcy sił zła, który jest na okolicznej wyspie. Musimy zdobyć okręt, kłopot w tym, że jedynym jest królewska Esmeralda paladynów. Zdobywamy go, kompletujemy załogę i wypływamy stawić czoło głównemu złemu. Po dotarciu przebijamy się przez siły nieprzyjaciela, aż do siedliska zła. Koniec końcu dowiadujemy się, że głównym złym jest szkielet smok, walczymy z nim i go pokonujemy. Już chcemy otwierać szampana, ale nagle teleportuję się Xardas i kradnie duszę smoka - wchłania moc Beliara - tym samym zostaje bardzo potężnym czarodziejem. Po co to zrobił? Tego dowiemy się w Gothic 3.

Mamy tutaj do czynienia z błędami i źle wyglądającymi animacjami. Postać potrafi się tu zaciąć o model drzewa i niepotrofi się naprawić. Ma to też swoje korzyści możemy tak zaciąć jakiegoś wroga.



* Mamy tutaj do czynienia z dość starą produkcja (2002 podstawka i 2003 dodatek Noc Kruka) w dzisiejszych czasach sterowanie w Gothicu 2 jest mocno odmienne, względem tego do czego przywykliśmy przy nowszych produkcjach jak np. Wiedzmin 3 lub Horiozn Forbidden West. Co prawda możemy tutaj włączyć w opcjach bardziej unowocześnioną walkę, gdzie klikamy tylko LPM lub pozostać przy starym sterowaniu z Gothic 1.


* Gra jest dłuższa niż swoja poprzedniczka, ale cierpi na problem tzw. dysonansu ludonarracyjnego. Czyli błąd światotwórczy polegający na projekcie rozgrywki w sposób sprzeczny z doświadczeniem narracyjnym w grze. Przykłady: zamek w górniczej dolinie jest oblegany, armię ciemności w każdej chwili mogą zaatakować broniące się siły, ale spokojnie mamy czas na robienie zapchaj questów. Albo moje ulubione: Wybijamy każdego potworka, łącznie z oblegającymi orkami, ale Garond i jego załoga na zamku ma to w dupie. XD

P.S Jeszcze jednym najlepszym plusem gry jest burdel w porcie!

Oooo panie ta gra jest tak dobra, jak mocno uzależniający narkotyk; jest tania, daje zabawę na wiele godzin, zagrasz raz to wiedz, że na jednym razie się nie zakończy. Jest też spoko jak szukasz jakiejś gry na krótkie posiedzenia, ale najpewniej przepadniesz w niej na dłużej.

Zasady gry są bardzo prosta bierzesz jakąś postać i biegasz po arenie unikając potworków i zbierasz klejnoty które ulepszają postać. Co level wybierasz/ulepszasz już wybraną broń lub buffy. Z czasem siła potworów rośnie i tak do 30 min. gry, gdzie nachodzi cię śmierć i cię zabija, ale jak to bywa w grach rogalike z każdą grą nasza postać rośnie w siłę. Tutaj wydajemy kasę na ulepszenia umiejętności.


1. Uzależniająca mechanika: jeszcze jedna gra
2. Przyjemne sterowanie postacią
3. Wiele różnych broni i bohaterów
4. Bronie mają pewne synergie z innymi broniami, które można ulepszać i dostawać nową lepszą bróń
5. Kilka różnych aren
6. Każda taka arena ma jakieś sekrety (gra jest nimi wypchana!!!)
7. Co jakiś czas gra zaskakuje czymś nowym
8. Przykładowo po odkryciu pewnego sekretu dostajemy do gry arkany: specjalne karty które wybieramy (max. 3 w jednej grze) i modyfikujemy nimi nasze umiejętności
9. Satysfakcja z wbijania leveli stawania się silniejszym
10. Dobrze pasująca muzyczka
11. Tania, a daje zabawe na dużo czasu


1. Uzależnia czasem idzie się zasiedzieć
2. Jak masz tylko 20 zł to nie kupisz kebaba

Całkiem wciągająca prosta gierka, gdzie sterujemy wybranym punkcikiem, aby trafić do wyznaczonego celu (zielonego pola), po drodze staramy się nie trafić w żadne przeszkody, które niszczą nas, poprzez co musimy zaczynać od początku dany poziom. Jeśli chodzi o poziomy nie ma ich zbyt dużo (4 rozdziały) po 15 poziomów prawie każdy (12 poziomów ma pierwszy rozdział), plus demo (5 poziomów). Gra wciąga pod względem pobijania swoich rekordów, ma także specjalne poziomy challange (jest ich 7).

W Autobahn Police Simulator jesteś policjantem, jak to symulatory przedstawiają daną profesję w tym przypadku policjanta, jeździsz po mapce kontrolujesz kierowców, pilnujesz ruchu drogowego, jeździsz na różne wezwania, jak to policjanci. Jeżeli chodzi o jazdę to o Jezu, głowa mnie po niej boli po dziś dzień, praca kamery to istny dramat. Poruszanie się policjantem jest sztywne i karkołomne, zresztą jazda radiowozem tak samo.Animacje dają wiele do życzenia, tak samo jak dźwięki i grafika. Rozumiem, że niektórzy lubią grać w różne symulatory, aby np. się troszeczkę przy takim tytule zrelaksować, ale tutaj prędzej nerwicy się dostanie. Nie opłaca się grać, ani tym bardziej kupować Autobahn Police Simulator.

Jeżeli masz jakieś problemy psychiczne i nie wiesz jak sobie z nimi poradzić musisz zagrać w Hotline Miami, chrzanić psychologów, psychiatrów i jakieś dziwne leki, prawdziwym lekiem jest Hotline Miami! Dzięki tej grze wejdziesz w trans mordowania wszystkiego co żywe za pomocą broni białej i palnej, a to wszystko dla chęci uzyskania wszystkich achivmentów i jak najlepszego wyniku. Dodatkowo mocnego kopa daje przygrywająca elektryczna muzyka z lat 80. Z jakich jeszcze substancji zbudowana jest ta gra? O tym poniżej.

- dzięki temu składnikowi będziesz zapierdalał jak struś pędziwiatr po red-bulu, nie pozwalając sobie na chwilę spokoju. Wszystko to dzięki natychmiastowemu zmartwychwstaniu po śmierci i wejściu ponownie do akcji.
- tutaj jedno uderzenie, jedna kula jest równe z głośnym okrzykiem jęku z powodu kolejnej śmierci. Gra wymaga precyzji, planowania - w celu zdobycia jak największego wyniku za zabójstwa i bicie wrogów.
- Dodają one urozmaicenie w rozgrywce, każda z nich dysponuje różną umiejetnością jak np. szybsze poruszanie się, dłuższy czas na wykonanie comba zabójstw, dają odwrócone sterowanie czy ograniczają widoczność.
- jest to bardzo ważny składnik tego narkotyku, dzięki niej możemy wpaść w potężny flow rozgrywki. Przegrywa nam cały czas muzyka elektryczna, z lat 80 z psychodeliczną nutą.
- tworzy synergię z resztą tego dzieła, jest mocno psychodeliczna. Oprócz tego jakby ktoś był ślepy to jest w stylu retro, pixel-artu, z widokiem z góry.
- Z tego co widziałem to utrzymuje psychodeliczny klimat jaką buduje już muzyka i oprawa graficzna. Ponadto ma też dużo niedomówień która można tłumaczyć na swój sposób. Zawiera sekrety i inne ciekawe smaczki dla zaciekawionych.

Jeżeli jesteś frustratem przed zagraniem skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż Hotline Miami w nieodpowiednich rękach może zagrażać twojemu życiu, twoich bliskich lub twojemu PC.
Zdarzyło mi się, że jakiś wróg utknął w ścianie lub broń utknęła w rogu mapy do którego nie mogłem się dostać i dalej siać chaos.
Czasami wróg z bronią palną jest za daleko i go nie widać, a ty nie możesz odpowiednio zareagować, potem posyła ci na przywitanie kulę między oczy i umierasz.

Jest to gra survivalowa, nie wybacza błędów, ma bardzo klimatyczny klimat. Moim zdaniem przeznaczona jest dla wytrwałych, cierpliwych graczy.

Na plus warto dodać:
- Realistyczny rozgrywka
- Strach przed dzikimi zwierzętami jak i nie sprzyjającymi warunkami (zimą) (czuć osamotnienie)
- Ładne widoki
- Różne poziomy trudności
- bardzo długa ilość rozrywki
- Oprócz zwyczajnego trybu przetrwania posiada kampanie fabularną, która może dla początkujących stanowić opcję tutoriala ( jak na razie nie ma ostatnich dwóch epizodów)
- Różne tryby wyzwań, dodające różne buffy (np. Odporność na zimno itp.)

Minusy:
- Po jakimś czasie może nudzić ciągłe powtarzanie tych samych czynności
- Tryb fabularny polega głównie na byciu chłopcem na posyłki.

Titan Quest jest grą już grą klasyczną, kategorii hack-and-slash. Do wyboru mamy, aż 28 rodzai klas postaci. Podczas gry zwiedzamy znane z mitologii miejsca, jak i spotykamy wielu znanych z mitologii przeciwników. W grze głównym wątkiem jest to, że jesteśmy bohaterem/bohaterką, który musi z prośby bogów uratować starożytny świat przed tytanami.Gra posiada też 3 DLC. Immortal Throne, gdzie trafiamy do Hadesu i musimy stawić czoło przeciwnikom z Greckiej mitologii. W Ragnaroku trafiamy natomiast do północnej części Europy, gdzie zagłębimy się w mitologie nordycką. Dodatek wprowadza też zwiększenie maksymalnego poziomu trudności do 85 i zwiększa poziom każdego mistszostwa. W Atlantis gracz wyrusza, wraz z napotkanym podróżnikiem na poszukiwania zaginionej Atlantydy. Sam dodatek dodaje nowych przeciwników, przedmioty i zwiększa poziom umiejętności mistrzostwa.
Grę możemy również przejść w kooperacja od 2 do 6 graczy. Ponadto w tym Remasterze usprawniono wiele rzeczy (jak np. ulepszono multiplayer, dodano czat głosowy w multiplayer, wprowadzono nowych przeciwników i boosów, zbalansowano także lepiej klasy postaci, powiększono nasz ekwipunek, ulepszono inteligencję przeciwników, ulepszono zbieranie łupów).