Bir zamanlar, Antalya'nın dağlarının eteğinde, yemyeşil bir köy vardı. Köyün içinde herkes birbirini tanır, herkesin birbirine yardım ettiği, sakin ve huzurlu bir hayat sürülürdü. Köyün en güzel kızı Elif, her sabah evinin bahçesindeki gül tarlasına bakarak güne başlardı. O, zarif, sessiz ama oldukça içten biriydi. Gülümsediğinde, tüm köyün içini ısıtan bir ışık gibi parıldardı. Fakat Elif’in kalbinde, her şeyden uzak, yalnızca bir şey eksikti: aşk. Bir gün köye, uzaklardan bir yabancı geldi. Fatih, büyükşehirde iş hayatından yorulmuş, huzuru bulmak için köyde yaşamaya karar vermişti. Köyün ilk günlerinde, Elif’in gülümsediğini gördü ve o an içindeki bir şey kıpırdamıştı. Elif’in gülüşü, sanki güneşin doğuşu gibi içini ısıtmıştı. Ancak Elif’le tanışmak, sadece gülümsediği için cesaret edemeyeceği bir şeydi. 
Fatih, her gün Elif’i uzaktan izlemeye devam etti. Bir gün, cesaretini topladı ve Elif’in gül tarlasının yanına geldi. Elif, yere düşen yaprakları toplamaya çalışırken birden düşüp düştü. Fatih hemen yanına koştu ve onu kaldırdı. Gözleriyle Elif’in gözlerine bakarken, içinde bir şeyler kıpırdadı.  
“Yardımcı olabilir miyim?” dedi Fatih, Elif’in gözlerinin içine bakarak.  
Elif, nazikçe gülümsedi. “Teşekkür ederim ama bu benim işim,” dedi, ama yüzünde bir tebessüm vardı. Fatih kalbi hızla atmaya başlamıştı. O an, Elif ile arasındaki ilk gerçek bağ kurulmuştu. Her gün Elif’in gül tarlasını ziyaret eder, onlarla sohbet ederdi. Elif’in gülüşü, her geçen gün Fatih kalbini biraz daha fazla sarhoş ederdi. Elif de Fatih içtenliğinden etkilenmişti ama bir türlü ona açılmaya cesaret edemedi.  
Bir gün, Elif’in tarlasındaki güllerin açmasıyla birlikte köyün festivali yaklaşmıştı. Elif, festivalin en önemli etkinliğine katılacak olan bir şarkıcıydı ve Fatih de izlemeye gitmeye karar verdi. O akşam, herkes toplandığında Elif sahneye çıkıp şarkısını söylemeye başladı. Elif’in sesi, geceyi büyüleyen bir melodi gibiydi. Fatih, Elif’i izlerken gözlerinden yaşlar süzüldü. Şarkının her notasında, kalbindeki aşkı daha da derinden hissetti. Festivalin sonunda, Elif sahneden inerken Fatih ona doğru yaklaşarak, “Beni her zaman büyüleyeceksin, Elif". Ama senin kalbinin en güzel yerinde bir yer var mı?” dedi.  
Elif, şaşkın bir şekilde başını eğdi. “Ne demek istiyorsun?”  
Fatih, Elif’in ellerini nazikçe tutarak, “Benim kalbim senin için hep burada olacak. Ne olursa olsun, seni seviyorum,” dedi.  
O an Elif, kalbinin derinliklerinde yıllardır bekleyen duyguyu fark etti. Yavaşça gülümsedi ve “Ben de seni seviyorum,” diye fısıldadı.  
O günden sonra, Elif ve Fatih aşkı büyüdü. Köydeki herkes onların arasındaki sevdayı konuşur, gül tarlasında her sabah başlamak üzere her şeyin onların etrafında dönmeye başladığını hissederdi. Elif’in gülüşü ve Fatih sevgisi, köyün en güzel melodisi oldu.

Bir yaz sabahı, İstanbul’un arka sokaklarında bir kafe vardı. Çiçeklerle dolu küçük bir bahçesi, rüzgarla dans eden perdeleriyle herkesi kendine çekerdi. Burada çalışan Asya ve Kerem, birbirlerine aşık olmadan önce, sadece birbirlerini tanır ve selamlaşırlardı. Asya, güleryüzlü, neşeli bir kızdı, Kerem ise sakin, içine kapanık bir gençti.  
Bir sabah, Asya sabah kahvesini hazırlarken, Kerem kafeye her zamanki gibi gülümseyerek girdi. O gün, Asya’nın birden dikkatini çekti. Kerem’in gözlerinde, önceki günlerden farklı bir şey vardı; bir derinlik, bir hüzün. Asya, her zamanki şefkatli haliyle Kerem’e yaklaşarak, “Bugün bir şeyler değişmiş gibi. Her şey yolunda mı?” diye sordu.  
Kerem, Asya’nın yüzüne uzun uzun baktı. Gözlerinde bir şeyler arıyordu, ama bulamıyordu. Derin bir nefes aldı ve “Bazen, insanın içinde kaybolan bir şey olur. Ben de onu arıyorum, belki seninle bulurum,” dedi.  
Asya, şaşkın ama bir o kadar da meraklıydı. İçindeki hislere yenik düşerek, “Birlikte bulabiliriz, Kerem. Bazen kaybolmuş gibi hissederiz ama hep bir yol vardır,” dedi.  
O andan itibaren, ikisi arasında bir bağ oluştu. Günler geçtikçe, birbirlerine olan yakınlıkları arttı. Kerem, Asya’nın her gülüşünde biraz daha huzur buluyor, Asya ise Kerem’in içindeki karanlıkları bir ışık gibi aydınlatıyordu.  
Bir akşam, gün batarken, Asya ve Kerem kafenin bahçesinde yan yana oturuyorlardı. Yavaşça, Asya Kerem’e döndü ve “Belki de kaybolduğumuzda, en yakınlarımızda bir yol buluruz,” dedi. Kerem, Asya’nın elini tuttu ve “Seninle kaybolsam bile, her zaman bulurum,” diye yanıtladı.  
O gün, birbirlerine duydukları sevgi, bir kuşun kanatları gibi özgürdü. Birbirlerine aşık olmuşlardı ama o aşk, birbirlerini buldukları bir kayboluştu. Birbirlerini bulduklarında, aslında hiç kaybolmamışlardı. Aşkları, her gün biraz daha büyüdü, tıpkı bir kuşun gökyüzünde uçarken kanatlarını daha geniş açması gibi.