Side Arctica is a Koki's group - Entrance only for friends

Uświadomiłam sobie, że mam przecież tęgi, znakomicie sprawny umysł. Skoro tak, winnam nim się posłużyć. Powiadają, że narkotyk potrafi zmienić fizjologię. Że komórki, z których zbudowany jest ludzki organizm, przyzwyczajają się do towaru, jakikolwiek by on był, wpisują się w jego pamięć i potem już zawsze go pragną. Spróbowałam! To było rzeczywiście jak cios młotem. Ale prawdziwy orgazm inaczej sobie jednak wyobrażałam. Natychmiast potem zrobiłam się kompletnie otępiała. Niewiele do mnie docierało, kompletnie nic nie myślałam. Poszłam do Chonabibe i klapnęłam gdzieś w kącie... Teraz naprawdę byłam tam... To był czysty obłęd. Wydawało mi się, jakbym była w blaszanej puszce, w której ktoś gmera olbrzymią łychą. Ten łoskot był obłędny. Wydawało mi się, że nie wytrzymam tego huku. Wszystkie światła były niesamowicie jasne. Latarnia uliczna nad nami świeciła jaśniej, niż mogłoby świecić słońce. Nagle zrobiło mi się potwornie gorąco. Wydawało mi się, jakbym była gdzieś w Hiszpanii. Było zupełnie jak na którymś z tych pięknych plakatów w biurze podróży. Drzewa były palmami, ulica plażą. Było niesamowicie jasno. W garażu zaczęłam się bać. Niski sufit opuszczał się coraz bardziej - normalnie aż się wyginał. Betonowe słupy chwiały się na wszystkie strony. Samochód był na miejscu. Przed blokiem znowu było pięknie. Usiadłam w trawie. Ściana domu była tak pomarańczowa, jakby odbijało się w niej wschodzące słońce. Cienie poruszały się, jakby wszędzie chciały zrobić miejsce dla światła. Ściana wybrzuszała się i wyglądała, jakby nagle stanęła w płomieniach. Znalezienie się tam, gdzie się być pragnęło, umysłom o skłonnościach do refleksji zawsze daje do myślenia. Człowiek automatycznie się uczył, że wszystko, co wolno, jest potwornie nudne, a ciekawe tylko to, co zabronione. Jednakże, im człowiek bardziej wciąga się w wir szaleństwa tym bardziej szalonym się staje i musi kiedyś stanąć na nogi.

Jestem mądrzejsza o pewne doświadczenie - ja naprawdę rzuciłam i wiedziałam, że jeśli człowiek decyduje się na ten krok, przestaje ględzić i po prostu robi to, co trzeba zrobić. Czcze przechwałki, że to łatwizna, że już jutro, góra za tydzień.

Nie boję się uniknąć zimnego strasznego kielicha, z którego mam wypić odurzenie cierpienia. Tych, którzy spodziewają się znaleźć rozwiązanie problemu we własnym umyśle, a nie dzięki studiowaniu faktów, może spotkać przykre rozczarowanie. Często powtarzam, że na to, by żyć naprawdę, trzeba najpierw umrzeć. Najpierw należy wyobrazić sobie siebie w grobie, by uzyskać przepustkę do życia. [...] A więc wyobraź sobie, że umarłeś i leżysz martwy. A teraz spójrz na swoje problemy z tej perspektywy. Czyż wszystko nie ulega zmianie? Piękno, które pomaga żyć, pomaga również umierać... Uświadamiamy sobie również, że prawdziwe piękno polega na czymś zupełnie innym, bowiem ludzie to hedoniści patrzący dalej niż czubek swojego nosa. Rzeczy materialne są człowiekowi do szczęścia niepotrzebne. Człowiekowi do szczęścia potrzebny jest drugi człowiek.